สเลอ (Slur) วงดนตรีสัญชาติไทย การรวมตัวกันของ 5 หนุ่มที่มีใจรักในแนวเพลงสไตล์ “Rock N’ Roll” โดยพวกเขาได้ผสมผสานความเป็น Rock และ Pop เข้าไว้ด้วยกันจนเกิดเป็นเพลงทางเลือกใหม่ที่ฟังง่าย ฟังสนุก และพ่วงความหฤหรรษ์ ด้วยการแทรกเสียงเครื่องเป่าทองเหลืองอย่าง “ทรัมเป็ต” เข้าไปไว้ในบทเพลงของพวกเขา เพื่อช่วยเพิ่มสีสัน ความสนุก และจังหวะที่ชวนให้ต้องขยับแข้งขยับขาเต้นรำเป็นอย่างยิ่ง บวกกับความตั้งใจจริงด้วยการ Produce เพลงของพวกเขาเองทั้งหมด ทั้งเนื้อร้อง ทำนอง เรียบเรียง ด้วยการแสดงสดแบบสุดมันส์ ปนความสนุกสนานของจังหวะดนตรีที่คึกคัก ชวนเต้นรำในสไตล์ ROCK N’ ROLL จนเข้าตาถูกแนวทางของค่ายเพลงอย่าง สมอลล์รูม คว้ามาเป็นศิลปินในสังกัด ด้วยลีลา และภาพลักษณ์ที่สะดุดตา ทั้ง แนวทางงานเพลง บวกกับบุคลิกท่าทางในสไตล์ส่วนตัวของแต่ละคน ที่เรียกได้ว่าสุด ๆ แบบไม่ยอมใคร
ในปี พ.ศ. 2548 เย่ นักร้องนำ และเอม มือกลอง ได้พบกันที่บ้านเพื่อนเพื่อเล่นดนตรี และได้ดูมิวสิกวิดีโอ Last Night ของวงสโตรกส์ จากนั้นทั้งสองจึงตกลงทำเพลงที่ง่ายแต่เล่นเทคนิคเสียงมาก (music that very simple but requires a lot of effort on sound design) โดยตั้งชื่อโปรเจกว่า เดอะเซฟพาร์ ทั้งสองคนได้ทำดนตรีและวางจำหน่ายในงานแฟตเฟสติวัล ครั้งที่ 3 จำนวน 50 แผ่น ซึ่งขายหมด
ต่อมาเอมได้ชวนกาหลิบ เพื่อนสมัยมัธยมมาทำดนตรีด้วยกันโดยเป็นมือเบส กาหลิบได้แนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักแบงค์ มือทรัมเปต ซึ่งได้เข้าเป็นสมาชิกของวงตามความสนใจของเย่ที่อยากมีเสียงทรัมเปตในเพลง เมื่อมีสมาชิกสี่คนแล้ว วงจึงทำเดโมเพื่อเล่นในคอนเสิร์ต ไลฟ์ อิน อะเดย์ จัดโดยนิตยสารอะเดย์ ซึ่งเป็นคอนเสิร์ตที่เปิดโอกาสให้วงดนตรีต่าง ๆ นอกกระแสหลักได้แสดงสดบนเวทีใหญ่ และมีการขายซีดีเดโมในงานด้วย โดยแบงค์เป็นผู้ตั้งชื่อวงเพื่อใช้บนปกซีดี ชื่อวงอิงจากคลาสทรัมเปตที่แบงค์เรียน และสอดคล้องกับคำในภาษาไทยที่แปลว่าคนที่ไม่ค่อยได้เรื่องราว วงมีโอกาสแสดงในไลฟ์ อิน อะเดย์ ครั้งที่ 2 แต่เกิดฝนตกทำให้ไม่สามารถแสดงได้ แต่อะเดย์ได้นำเพลงของวงซึ่งต่อมาชื่อว่า “A Day” รวมในอัลบั้มอะเดย์ 3 เพลงนี้จึงเป็นเพลงแรกของวงที่ได้วางจำหน่าย
จากนั้น เย่ได้พบกับเป้ที่ห้องซ้อมดนตรีแห่งหนึ่ง และได้ชวนเป้เข้าเป็นสมาชิกวง เมื่อเป้ฟังการซ้อมของวงที่บ้านกาหลิบ จึงตัดสินใจเป็นมือกีตาร์ของวง และวงได้ย้ายสถานที่ซ้อมมายังบ้านของเป้ ต่อมากาหลิบได้แยกตัวออกไปทำงาน และบู้ได้รับคัดเลือกเป็นมือเบสของวงแทนกาหลิบ วงที่มีสมาชิกห้าคนได้แสดงตามงานในมหาวิทยาลัยและงานดนตรีนอกกระแสหลักต่าง ๆ ควบคู่กับการทำเดโมเพลง พวกเขาได้ส่งเดโมเพลงไปตามค่ายเพลงต่าง ๆ รวมทั้งสมอลล์รูม แม้ในคราวแรกทางค่ายจะเห็นว่าเดโมเพลงที่เสลอส่งมานั้นมีจุดบกพร่องอยู่บ้าง แต่ทางวงก็ได้ส่งเดโมชุดที่สองไปอีก และในคราวนี้ทางค่ายได้ให้โอกาสวงในการร่วมทัวร์คอนเสิร์ตของค่าย วงเริ่มเป็นที่จับตามองในฐานะคลื่นลูกใหม่ของวงการเพลงนอกกระแสหลักของไทย
ต่อมา เสลอได้ออกอัลบั้มเต็มชุดแรก boo! เมื่อวันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2549 และวงเริ่มมีชื่อเสียงในวงกว้างนับต้งแต่บัดนั้น จากนั้นในต้นปี พ.ศ. 2551 วงได้รับเชิญจาก Noisedeluxe records ประเทศเยอรมัน ให้ไปแสดงคอนเสิร์ตและนำผลงานไปจำหน่าย และในช่วงปลายปีได้ออกอัลบั้มชุดที่สอง bum โดยมีสมาชิกเพียงสี่คน คือ เย่ เอม เป้ และบู้
ใน 2553 พวกเขาได้ออกอัลบั้มชุดที่ 3 ชื่อ บุ้ง (Slug) โดยในอัลบั้มนี้พวกเขาได้เพิ่มดนตรีอีเลคโทรนิคเขามา และเรียกมันว่าดนตรีแนว DANCE ROCK ซิงเกิ้ลแรกที่ปล่อยออกมาคือ เซโรงัง
เมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2554 ทางวงสเลอ และบริษัทสมอลล์รูม ได้ออกมาแถลงข่าวแล้วว่า เป้ ได้ออกมาจากวงแล้ว เนื่องจากเป้เอง มีงานถ่ายโฆษณา / ภาพยนตร์ / ละคร อย่างมากมาย ทำให้เวลากับวงสเลอนั้นไม่เท่ากัน จึงขอตัดสินใจลาออกจากวงดีกว่า จนกระทั่งล่าสุดทางวงสเลอได้ สรศักดิ์ จันทรมัณฑนา หรือ เฮ้าส์ มาเป็นมือกีต้าร์คนใหม่ของวง
จักรพันธ์ บุณยะมัต (เย่/เต้) ร้องนำ, กีต้าร์
สรศักดิ์ จันทรมัณฑนา (เฮ้าส์) กีต้าร์
ธนันต์ บุญญธนาภิวัฒน์ (บู้) เบส
ธิติพันธุ์ อนะวัชพงษ์ (เอม) กลอง
เพลงแนะนำ
